Soğuk bir gecenin ay ışığında ısınmaya çalışıyorum yine.
Herkes gitmiş,
yıldızlar ayla dans ediyor.
Bense kendi yıldızımı arıyorum.
şiirler yazıyorum o yıldıza
ama
öyle şiirler yazıyorum ki hiçbiri şarkı olmuyor,
öyle sözlerim var ki kimsenin kulağına küpe olmuyor.
Ama
yine de yüreğimin en ince tellerinden geliyor dizeler.
Anlamak için ince görmek lazım
tıpkı
bilardo oyunundaki gibi
ama yok işte o kadar uzağı o kadar iyi görecek göz
yok.
O yıldızlara boşuna bakıyorum,
hayat yok hiçbirin de
ay ışığı
ısınmaya çalıştığım ay ışığı
sanal alemde tanıştığım kızlar kadar sahte,
var zannederken kendi karanlığına gömülen bir kalleş işte,
putlar gibi,
güneşin yokluğunda umut bağladığımız
geceler kadar kısık
geceler kadar soğuk
bizi kimsesiz bırakan karanlığa inat
kandık biz o hilale
belki de
karanlığın yalnızında
karanlığın vahşiliğinde
bize en yakından bakan o ay ışığı
sahip çıktı sandık.
onun suçu yok
çaresizlik galiba bunun adı
ya da
nura olan özlem
dünyadan kaçanlara en güzel fenerdir
ay ışığı
hem gizler hem yol gösterir
derken
seni güneşe terk eder
tıpkı
9 aylık bebeği cami avlusuna bırakır gibi

ruya gibi

hep o aşk filmlerindeki duygu dolu anları yaşamak isteriz.
tebessümle gözlerine bakmak dalıp gitmek isteriz uzaklara.
omzunu başına dayıyıp yıldızlara bakmak isteriz.
ama öyle midir aşk?
hep başka gözlere bakarız
sonra
başka omuzlarda ağlarız.
inanmayız bir daha

yaklaşıp beklemek, öylece durmak...

yüzünü, kaşlarını, burnunu, sana bakarken utanıp kaçırdığı gözlerini, tebessüm eden dudaklarını seyretmek doyasıya... nefesini hissetmek... beklemekten hiç bu kadar zevk alamamak...

sonra usulca öpmek o adınızı söyleyen dudaklardan... sıcacık bir öpücük kondurmak... utanıp yere düşen başını çenesinden hafifçe tutup kaldırmak ve tekrar o gözlerde kaybolmak...

rûya gibi... sevgili gibi..

sevdim bir genç kadını

sevdim bir genç kadını
ansam onun adını
herşey beni ona bağlar
kalbim durmadan ağlar

gitti o dönmeyecek
aşkım hiç bitmeyecek
uzun yıllar geçse bile
yaşarım hayaliyle

kemanımla ona bir ses verebilseydim eğer
bu sesimle ona ersem bana dünyaya değer
ne yazıkki deniz engin şu ufuklar övgün
bilememle doğuyor her yenigün
yarın olsun yarın olsun diye renkler soluyor
neye baksam ne işitsem bana bin dert oluyor
şu karanlık günün elbet gelecektir sonu
KALBİM ÖZLÜYOR ONU

göz bebeğim kap kara etrafı ise kıpkırmızı
soruyorlar neden böyle diye
bir şeytanın soğuk bedeni sanki üzerimde
sevgim nefret
aşkım kabus olmuş
hayallerim
hayallerim ise yangın yerinde unutulmuş
kurtarmaya çalışıyorum
birini kurtarırken ötekinin kül olduğunu görerek
hayallerimle beraber yandığımı bilerek
umutlarım
umutlarım da benle beraber
hiç olmayacağını bildiğim halde hala benimle beraber olan umutlarım
zaman
her şeyin zamana bırakıldığı zamanlar
bize bıyık altında gülen hızlıca akıp giden zaman
dünün aynısını yaşıyoruz gibi geliyor bize
ama yok öyle değil
dökülen her tel
kırışan her ten
zamanın en büyük şahidi bize
tutamıyorum zamanı
bir kez sorsa
anlat dese
beni de tutamazsın
okyanuslar gibi gel gitler yaşıyorum
anlatamıyorum ruhumu

keşke sen de bir günaydın deseydin bana
günüm seninle aydın olsaydı
gözleriminin bebeklerinde gece ay gündüz güneş olsaydın
gülseydin gözlerime bakarak,
kendini görseydin
kendini görürken beni de görseydin
sana ne kadar da ürkerek heyecan içinde baktığımı
sana bakarken ben büyülendim mi yoksa sen bana bakarken büyü bozuldu mu?
bak istanbul da özlemiş seni
kış güneşini görünce yüzümüz gülse de yine de üşütüyo işte ama özledik güneşi
üşütse de göstersin arada yüzünü sevindirsin bizi
bize bir bahar daha versin artık

sevmek için

ölümü isteyen bedenim
bakışının kör ettiği gözlerim
yok olmak isteyen ruhum
yalan olmuş sözlerim
hepsi seni bekler
yaşamak için
görmek için
var olmak için
sevmek için

kimim ben

galatakulesiyim ben
kalabalığın arasından sana bakmaya çalışıyorum
sana, kız kulesine..
boğazın inci tanesine
mavilikler arasından yeşilliklerini seçmeye çalışıyorum
öyle güzel parlıyorsun ki ne solundaki batık gemileri görüyor gözüm ne de sağındaki üsküdarı
bakamıyorum etrafa sen varken
sultanahmet ayasofya galata taksim heryer beni selamlıyor
herkes parmakla gösteriyor
ama ben de seni gözlüyorum.
artık eski ihtişamım yok belki
gökkafesin yanında ufak kalıyorum belki
ama ben değil buna göz yumanlar utansın sadece onlar değil çamlıcadaki metal direkler de utansın.
Heryerden tecavüz edilmiş boğaziçine, ne kadıköy bıraktılar ne beykoz ne beşiktaş.
Korkuyorum birgün sanada değecek elleri
ama sen korkma gece gündüz ben hep seni bekliyorum.
Hazerfen Çelebiyle sana haber yolladım..
biz neler gördük beraber..
ama daha çok şey göreceğiz.
biz ne savaşlar gördük ama hiçbir savaş 21. yuzyılın
canavarlarından daha fazla zarar vermemiştir bize.
gözleri kapalı istanbulun
bir sen varsın bizi aydınlatan
sen de söndürme fenerini
bak bir kez daha gözlerime
el ele verip gidelim kuzeye
beton binalara bakacağımıza
yeşilliğe dalalım orada..
korkma kaybetmem senin gözlerini o yeşillikte
bir gördüm o ışıltıyı
ama pir sevdim anlamsızca
oysaki
ne ben boğazı aşar sana ulaşırım
ne de yeşillikler içinde beraber kaybolabiliriz.
Herkes yerinde iyi galiba
Hayal işte
kurması bedava...
sen iste
marmara dalgalansın taşırsın seni karaköye
ya da sen iste
deprem olsun ben dalayım marmaraya
ama işte
istemezsin
niye istemezsin biliyor musun?
çünkü sende yalan dünyanın üzerine nankör insanların kurduğu bir taşsın