bir kalem verdiler
bir de kağıt
yaz dediler
yazıyoruz işte
herkesin kendini dürüst sandığı
herkesin masum olduğu bir dünyayı yazıyorum.
sorsan herkesin ilk nefret ettiği şey yalan
ama dedim ya yazıyorum diye
önce yalanları yazıyorum
sonra samimiyetsizliği
sorsan herkes iyi
denizden mürekkep vermişler kalemime
her şeyi yazayım diye
ama sorsalar bana
yeter mi diye
yetmez.
yetmez çünkü
içim öyle bir dolmuşki
ırmaklar taşar denizlere sığmaz okyanuslar tsunami olur
ama yetmez
yetmez dünyanın samimiyetsiz düzeni
doğru söylemenin patavatsızlık olduğu bir düzeni...
en büyük patavatsız benim belki de
kimsenin sevmediği doğrular
herkesi rahatsız eden doğrular
yalan mecbur kılan sevgiler
sevgileri yalan eden ihanetler
masumiyeti yok eden ihtiraslar
eskiden sevmek ne kolaydı
masumiyeti sevmek
mumu çabuk sönen yalanlar
art niyetsiz bakışları sevmek
ilk heyecan gibi
henüz kararmamış kalpleri sevmek
ilk aşk gibi
kimseyi kırmamış dudakları sevmek
ilk öpücük gibi
yok işte ama
rüyalarda bile kalmamış
şimdilerde
yalnızlığı sevmek
kimsesizliği sevmek
ama bir gün tekrar sevmek de olacak
ama bakışmadan
ama sevişmeden
ama yalanlara inanarak
alacağım teknenin hayalini kurarak yaşamak
beklediğim günler tek tek ölüyor
tıpkı tek tek dökülen saçlarım gibi
parıltısını her gün biraz daha kaybeden gözlerim gibi
suçunu yanında taşıyan katil gibi
gemilerini yakan kaptan gibi
bazen naparsan yap
vermezler
ne kadar iyi olursan ol
yetmez
şeytana ruhunu satanların kral olduğu dünyada