işlerin yoğun, kışım soğuttuğu günlerden birinden merhaba, yavaş yavaş facebuktan, ve diğer sanal ortamlardan tek tek kendimi soyutluyorum. Gittikçe daha da boktanlaşıyor bu sosyal hayat, nedeni de birbirine bişeyler göstermeye çalışan insanlar tabi, ben de bu saçma akıma kendimi kaptırıp instagram, foursquare gibi sitelere üye olmuşum.  Eskiden olduğu gibi anı yaşamaya devam edeceğim. Facebuku da zaten sırf senle konuşmak için kapatmıyordum, sen de konuşmayınca facebukunda bi anlamı kalmadı. En güzeli bu blog olayı galiba,

gitmek

http://www.youtube.com/watch?v=cptUvimo_aA&feature=share

bu yukarda paylaştığım şarkıyı sevmeyen, hiç aşık olmamıştır, hiç sevmemiştir, ve hiç ayrılık görmemiştir. Neyseki biz onlardan değiliz. Geçen yine değişik duygular içerisindeydim. Ölümü düşünürken aklıma geldi, aslında hergün ölüyormuşuz. Her uyuduğumuzda aslında ölüyoruz. Hayat her gün ikinci bir şansı tanıyor bize, bi baktım geçmişe, cocukluğum gençliğim hepsi bir kenarda hayal gibi onlara bakıyorum. Dizimi kanattığım gün hep aklımda, ama ben o noktaya gidemiyorum. Ya da ilk öpüştüğüm gün o da aklımda ama öldürdüm işte. Geriye dönüp neye sahipsem aslında sahip olmadığımı farkettim. Şimdi 20li yaşlarımı öldürüyorum. Hem de o kadar saçma şeylerle vakit kaybederek, sokakta top oynayarak değil mesela, en kötüsü de ne biliyor musunuz? Sevdiğiniz kız yanınızda yoksa öldürdüğünüz vakit ızdırap gibi geliyor. Öleceğini bile bile ondan uzak ölmek daha da acı, bir sabah uyanamayacağız. O şans verilmeyecek bir gün tekrar o gün herkese kolay gelsin. Ama neden bir insan kendisine değer veren insana değer vermez ki? Bunu bir türlü anlayamıyorum....

Biliyor musun?
Hiç yakışmıyorsun oraya,
hiç ait değilsin oraya.
Onlarla berabersin ama
aranda perdeler var.
Kendi duvarların var,
yıkılmaz duvarlar...
Çevrendeki kimseye güvenmiyorsun,
o duvarlar orada olmasa o ortama bile giremezsin.
Gözlerinden belli,
mutlu değilsin o bol gürültülü, tek amacı para yemek insanların eğlendiği ortamda.
Olamazsın da çünkü özünde onlar yok.
Özünde çok iyi birisin.
Ama işte egolar yok mu o egolar.
Güçlüyüm, ben de eğleniyorum imajı vermeye calışıyorsun etrafına.
Ama o taktığın maskeler senin gerçekliğini gizlemeye yetmiyor.
Fotoğrafta gözlerin o kadar yorgun mutsuz ve çaresiz ki anlatamam.
Sen de her gemi gibi sığınabileceğin sağlam liman arıyorsun.
Artık bir liman bulmalısın karanlık olmadan

mükemmel, imkansız ve sen

başlık atmadan başladım yine bir yazıya ne de olsa bi ara atarım o başlığı. Dışarda da yağmurlu hoş sevdiğim bi hava var. Tam edebiyatcı havası, televizyonda fahriye evcanın dizisi calıkuşu var. TV'de bayağı cekici bir kadın ama okulda yolda görsem tanımazdım arkadaşlar gösteririrdi. Neyse siktir edelim şimdi diziyi filmi, beni yazmaya iten neydi ki yine. Off ki off, hep aynı mesele acaba ben neyi seviyordum. İmkansızı mı? Mükemmeli mi? yoksa sadece seni mi istiyordum. Bana göre mükemmel o, onu imkansızlaştıran da benim beynim ama onu seven de kalbim. Beynim kalbime her seferinde gerçekleri haykırıyor. Ama kalbim de hep aynı şeyi mırıldanıyor. Beni sadece "onu" seviyorum diyor. Ama onu seven bir ben değilim tabii ki...

90lar

90lar diye başlık atıp da http://www.youtube.com/watch?v=n5bLuqVKuno  bu şarkıyı paylaşmamak elde değil. Bazen  kafam esiyor şu klipteki bi kamyona atlıyıp doksanlara gidesim geliyor. o zamanlar şimdiden masum değil belki de. Ama bana masum işte, çünkü ben masumdum, cocuktum. Bir kızdan hoşlanmayı öğrendiğim zamanlardı, bisikletten düştüğüm, sokaklarda sabahlara kadar oyun oynadığım zamanlardı. Şarkılarda daha güzeldi sanki, telefon sadece evlerde vardı. 98 yılında ilk aterimi annem calıştığı yerden getirmişti. 95 gibi de ilk tetrisimizi almıştık. Sokaklar daha samimiydi, çünkü herkes sokaklardaydı. Binalar bu kadar yüksek değildi, sahiller daha temizdi. şehir daha az kalabalıktı. her şeyden önemlisi hiçbir şeyin farkında değildik. Çıkar ilişkileri üzerine kurulu bir dünyada yaşamak için savaşmak gerektiğini bilmiyorduk. Okuyup adam olacaktık, en iyi okullarda hemde. Ama nerden bilelim modern birer köleler olacağımızı, kimileri plazalarda kimileri fabrikalarda. Normal kölelerden farkımız, sadece onları yönetmek ve sermaye sahiplerine daha fazla bir şekilde kar getirmek. Çünkü biz daha akıllıydık işçi sınıfından. Aşkları da masum sanardık. Hani markete gidersin ya alacağın ürünün içeriğine bakmadan önce markasına sonra etiketine bakarız. Aşklarda öyleymiş, büyüyünce anladık. Öyle şarkılarda masallardaki gibi değil. Etiketin, markan senden daha kıymetli hale geliyor. Veee heves geçene kadar, buna da moda diyorlar. Aşk da bir moda adeta, ya da heves mi diyelim. Seni sen olduğun için seven birisini bulman imkansız, zaten sen de her ne kadar bunu istesen de sen de bu sermayenin cocugusun sen de etikete bakıyorsun, çünkü karşındakinin gözlerine inanmaktan daha kolay ve daha güvenli geliyor. Bir şarkı neler yazdırdı bana, bunları bilerek yaşayınca işte sikmişim dünyayı diyorsun

büyümeyecektik

Evet dostlar, büyümeyecektik. Büyüdükte ne oldu ki. Gizli bir işsizim aslında. İşsizliği gerçek anlamında anlamayın lütfen. ruhum işsiz. Sabah erken kalk işe git spor yap maç yap geyik yap gel yat yarın aynı şekilde aynı şeyler. Yani düşün GTA'da bile adamın görevi var o görevleri yapmaya calışıyor. Biz de yok öyle bir şey var aslında da hepsi dünyalık. Her şeyin iyisini isteyenler aslında bilmezlerki, iyisin de iyisi var. O kısır döngüye girmek üzereyim, kara delik gibi. Makamların da makamı var, parayı da satın alabilecek güçte para var. 2 şey var biri zaman diğeri sağlık. 3. bir şey yok aslında ama 1. ve 2.yi es geçip hep o 3. aslında gereksiz olan şeyler için savaşıyoruz, birbirimizi kırıyoruz. ve hep 1. ve 2. es geçtiğimiz değerleri kaybediyoruz. Ne zamanki yüzümüz eskidi ah diyoruz. Çünkü  o ah dediğimiz an zamanı geri getiremeyeceğimizi anlıyoruz. bir de sağlığımızı kaybettiğimiz anda oluyor bu. Gençken de oluyor. cok yaşlıyken de. Ben çok şükür gençken anladım. 19 yaşındayken anladım. O saatten sonra sağlığımı tehlikeye ne zaman atsam, gözlerim kararıyor ve hayatımdaki en önemli şeyin sağlık olduğunu tekrar anlıyorum. Ondan sonra koy göte diyip geçiyorum.  Başka şeylerden zevk almayı öğreniyor insan her şeyden önemlisi, bir uçurtma gibi havada uçmanın ya da yelken gibi rüzgara kendini bırakmanın.  hayatımda 2 kez aşık oldum. Birinde güzel anılarım var ötekinde anım bile yok =) Her ikisi de değişik hislerdi., --- neyse şuanlık kısa bir ara vericem maçtan sonra devam etmek üzere hatta kalın sayın izleyenler---

çiçeklerim var sevenlere

çiçeklerim var aşıklara
göz yaşlarıyla süslü
çiçeklerim var sevenlere
yağmur damlalarıyla süslü
çiçeklerim var kavuşamayanlara
çiğ taneleriyle süslü
çiçeklerim var
kırmızı güllerim var
çok çok sevenlere
beyaz güllerim var
masum aşıklara
sarı karanfillerim var
hüzünle karışık duygulara
hiç ama hiç kirlenmemiş kırılmamış ter temiz aşklara
beyaz papatyalarım var
çiçeklerim var işte
her yerde herkes için
siz bilir misiniz gelincik çiçeğinin hikayesini
gelincik çiçeği
zarif
narin
hassas
ama bir kır çiçeğidir kendisi
kırlarda özgürce yaşar
ne zaman biri gelir
onu toprağından ayırır
o zaman
işte o zaman
ölür bir kaç saniye içinde
kırmızı taç yaprakları kendini bırakır,
o güzelim çiçek bir an da yok olur
hep onun yüzünden
o kim?
hepimiz biliyoruz onu
"aa ne güzel çiçek diyip" dalından koparan cani o
koklar ve geçer gider oradan
sonra arkasından binlerce doğa dostu gelse bi çare
artık öldü gelincik


nerdesin nabıyorsun acaba,
beni soracak olursan eğer
kendimden cok uzak bir yerde
seni seviyorum
gözlerine bakıp dalıyorum
gözlerinde ölüyorum
ellerinde diriliyorum
topraklar geliyor üzerime üzerime
karanfiller atılıyor
götürüyorlar ruhumu sensizliğe gömmeye
bedenim
bedenim param parça
bedenim soğuk
bedenim bem beyaz
nerdesin deniz gözlüm
nerdesin!